|
لاگ به لاگ یکشنبه 91 اسفند 6 :: 2:31 صبح :: نویسنده : سمیک فرزاد
من دلم می خواهد باور کنم که کسی به وسعت غمی که برای من موجود است، موجود است... دلم برای باور این باور می لرزد... کسی به وسعت این تردید به من لبخند می زند که: نترس! من با توام... و باز، من دلم می خواهد با تمام ترس نبودنش، در آغوشش فرو بروم و آرام بگویم: کاش اینجابودی! درست در قلب نا آرام من... و تا می خواهم باور کنم که کسی نیست، قلبم دوباره می لرزد، بیش از پیش، و من دوباره مات می مانم، بیش از همیشه... موضوع مطلب : خدا, جنجال, وجود, کفر, تردید, بودن, نبودن, حضور, شک درباره وبلاگ  منوی اصلی آخرین مطالب پیوندها
لوگو آمار وبلاگ
 |
||||
 |
||||
